Dag 3

DAG 3 Col de Soulor, Col des Spandelles en (voor enkelen) Hautacam

Vandaag was één van de zwaarste dagen, op papier dan. Er zaten sowieso twee cols in en als toetje kon de Hautacam nog beklommen worden. Dit was echter alleen voor de liefhebbers, omdat bij het checken van het parcours bleek dat de combinatie van de drie cols wel heel erg zwaar was. Omdat het de eerste keer is dat we de challenge doen worden her en der nog wat dingen aangepast. Het moet natuurlijk wel een challenge zijn, maar niet een goede poging tot zelfdoding. Een deelnemer had uitgezocht dat het aantal hoogte meters dat we vandaag zouden beklimmen tijdens de hele historie van de Tour de France maar 6 keer geevenaard was!!!!!

Maar goed, eerst maar zorgen dat we de Soulor konden bedwingen. Dit is de eerste berg met een ‘bekende’ naam vanuit de Tour de France. Hij wordt vaak beklommen in combinatie met de Aubisque, en wij gaan dit later deze week ook doen. De aanloop naar de Soulor was al bergop, dus de pijn in de benen, de biertjes of rosé-tjes waren binnen één minuut voelbaar. Peter was er weer als een gek vandoor en ik heb hem nagenoeg niet meer gezien vandaag. De Col de Soulor is een klim van 7 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 8%, gene kattenpis dus. Wat wel een verademing was is het feit dat de helling redelijk constant bleef, je kon dus goed een ritme pakken. We waren vanochtend vroeg vertrokken, om 8 uur, maar de zon kwam alweer redelijk door en de temperatuur ging weer snel richting de 30 graden. Mijn koppijn was iets gezakt, maar kwam gedurende de rit natuurlijk weer rap terug met dit soort hellingen en temperaturen.

Zonder kleerscheuren kwam iedereen boven en toen begon de afdaling naar de Spandelles. Blijkbaar worden alle koeien tijdens de Tour de France op één of andere manier buiten beeld gehouden, of in ieder geval van de weg, maar in ons geval stonden ze er gewoon midden op. Ga je net met een gangetje van 50 60 per uur naar beneden staat er ineens een kudde koeien midden op de weg en ze kijken je nog aan van: wat mot je nou. Vol in de ankers en stapvoets slalommen dus.... Wel weer een geweldige ervaring rijker. Beneden aangekomen moesten we gelijk rechtsaf de Spandelles op. Blijkbaar hadden we nog niet genoeg boerderijdieren gezien want bij het beklimmen van de berg kamen we een horde geiten tegen die vrolijk waggelend zijn weg naar beneden vond. De boer maakte ook geen aanstalte om opzij te gaan met de kudde, dus wederom maar stilstaan en wachten.... De Col de Spandelles is een mega irritante moeilijke klim. Volgens ons is de enige reden dat hij niet in de Tour de France zit het feit dat het wegdek erg slecht is en de afdaling dus levensgevaarlijk. Overal kuilen en grind.

De klim was een ware hel, constant wisselingen in stijging, met een aantal stukken van 12% of net iets hoger, niet normaal. Totale klim ongeveer 13 km. Bovenop de berg stond het cateringteam en overige toeschouwers iedereen op te wachten, wat een fantastische binnenkomst. De deelnemers die aangekomen waren probeerden de zwoegende mede-challengers over de streep te helpen. Na een heerlijk kopje soep, bedankt Unox voor de sponsoring, een thee, yoghurt, brood etc etc, konden we beginnen aan de afdaling.

Peter ging weg toen ik aankwam en hij ging samen met Laura, Sander en Dave de Hautacam nog doen. De overige 21 deelnemers hadden echt voldoende aan de eerste twee cols. Ikzelf heb het ook bij de twee cols gelaten om mijn hoofd, die al op springen stond, niet teveel op te blazen. Wellicht dat we de Hautacam nog gaan doen deze week.

Tijdens de afdaling geen last van boerderijvee, maar wel van de remmen. In ons groepje zat Aschwin en hij is geen meesterdaler. Om hem wat bij te staan bleef ik achter, maar door het vele remmen is mijn velg zo heet geworden dat mijn band klapte. Lek dus, niemand hoorde mijn geschreeuw echter waardoor ik moederziel alleen kwam te staan in een stuk bos met een platte tube. De eerste 10 minuten kon ik de band niet verwisselen omdat ik anders brandwonden op zou lopen van de hete velg. Uiteindelijk heb ik de band kunnen verwisselen. De anderen waren alleen in paniek omdat ze mij kwijt waren. De telefoons hadden geen verbinding, de wet van Murphy kwam weer om de hoek. Gerald en Wilko kwamen op een gegeven moment schreeuwend naar boven waarna alles weer opgelucht naar beneden kon.

Bij aankomst op de camping bleek overigens dat de band weer lek was. Na wat onderzoek bleek dat het velglint bijna weggesmolten was door de hitte!!!!

Peter heeft zoals gezegd met de drie bovengenoemden de Hautacam nog beklommen. Bij terugkomst gaven zij aan dat ook dit een hel was. Onder Peter’s helm was bijna het kookpunt bereikt (hij zei dat hij bijna begon te fluiten), en als Peter dit al zegt. Ik hoor jullie denken: maar er was toch ook een vrouw bij dit kwartet. Ja, dat klopt, maar zij heeft in het verleden met leontien van Moorsel gefietst in de Rabobank ploeg.
Tijdens de afdaling ben ik, Peter, een stukje gevolgd door de motor met Bart. Bart vertelde dat de snelheden boven de 80 km per uur lagen. Het was erg gaaf.

We gaan nu lekker bbq-en en morgen op naar Luz-Ardidens, weer een bekende naam vanuit de Tour de France. Hopelijk gaat het morgen nog een stukje beter.