DAG 4 Luz-Ardiden

DAG 4 Luz-ardiden

Allereerst willen we jullie allemaal weer bedanken voor de lieve reacties. Het is superleuk om terug te lezen wat jullie schrijven en wat jullie van het verslag vonden. Ik zou zeggen: blijf ook schrijven, we lezen het met plezier!!!!

Waar enkelen van jullie misschien dachten dat het een soort vakantie was met dertig graden en zonnetje, wees gerust. Vandaag hebben we de omgeving met wolken gezien, en soms een lichte miezerregen. Na een gezellige bbq-tje gisteren met de buurtjes stond vandaag een etappe op het programma met Luz-Ardiden als belangrijkste decor. Ik had expres tijdens de afgelopen tour de etappe van dezelfde berg zitten kijken en toen werd me een mooi spaghetti-lint voorgeschoteld van tientallen bochten. We zaten ons al te verheugen op die aanblik waarbij we nagenoeg alle deelnemers konden zien.

Maar goed, eerst een relatief makkelijke aanloop naar de berg. Onze camping in Argeles Gazost is werkelijk het middelpunt van alle etappes, geweldig. Het is dus vanaf onze casa nooit heel ver voordat je weer een klim voor de kiezen krijgt. Nu was het effe fietsen naar het volgende dorpje en vervolgens rechtsaf in de richting van de Tourmalet, de grande finale zaterdag. We reden langs een mooie stroom en, mede door het slechte weer, leek het wel een soort regenwoud. Overal om je heen mossen en heel vochtige wegen, wanden en bomen. De snelheid van het voorste deel van het peloton was ietwat te hoog waardoor alles weer uit elkaar viel. Jammer, want we hadden eigenlijk besloten om nu eens samen aan de klim te beginnen. Tijdens de nadering van de Col werd onze moraal nog even de kop in gedrukt. Er kwam een Franse wielrenner naast ons fietsen en hij vroeg zeer geinteresseerd: “ Le Tourmalet?” waarop wij antwoordden, “Non, Luz-Ardiden”Waarop de man antwoorde: “ “aowwhhhh, cést plus facile ah”. Ja, ja op papier is Luz-Ardiden natuurlijk lichter dan de Tourmalet, maar voor ons amateurtjes is Luz natuurlijk een hele opgave, zeker na de etappe van gisteren. We hoorden onderweg ook diverse kreuntjes en klachten over spierpijn.

Peter en ik zaten bij elkaar bij de aanvang van de klim. De bekende drie waren al weer als bezetenen naar boven aan het gaan. Ik had bewust de aanlooop wat rustig gefietst zodat ik de col in mijn eigen tempo omhoog kon gaan. We zaten met z’n vieren bij elkaar, maar twee van hen besloten na twee kilometer om een bakkie te gaan doen. Omdat wij dit echt te vroeg vonden zijn we doorgefietst. Na ongeveer een kilometer merkte ik dat de snelheid van Peter net iets hoger lag en we besloten onze eigen weg te gaan. De klim was nog lang en ging tot 1739 meter.

Peter verdween letterlijk in de wolken en na ongeveer twee kilometer kwam ik Roy tegen, die het echt zwaar had. Ik besloot bij hem te blijven om hem omhoog te helpen. Peter trof hetzelfde lot, iets hoger, met Marcel. We zijn dus ‘rustig’, voor zover dat kan, met hen omhoogrereden. Bij km 9 ongeveer zag ik Peter weer staan. Hij had Marcel even losgelaten en kwam ons ophalen. We zijn vervolgens relatief eenvoudig naar boven gereden, waar de mist zich meester had gemaakt van de omgeving. We zagen bijna geen hand voor ogen en het was goed dat een auto van ons op de top stond met de lichten aan anders hadden we de catering niet gevonden. We hebben vandaag dus niet zoveel hoeven te geven, al hebben we natuurlijk wel veel gegeven door anderen naar boven te helpen. En daar gaat het volgens ons ook om. Samen de top bereiken, allemaal voor hetzelfde doel.

Oh ja, en toen begon de afdaling. Tussen het skistation en de omgebouwde pistebully’s moesten we in de mist de weg terug weten te vinden, KOUDDDDDD. Onderweg bouwde zich langzaam maar zeker een olievlek van druppels over de uiteinden van het lichaam. Het duurde ongeveer 20 minuten voordat we weer onder de wolken waren en de tempereatuur wat aangenamer werd.

Nu zitten we weer lekker bij het huisje, fietsen zijn weer in orde gemaakt en de was is weer gedaan. Vanavond lekker voetbal kijken met een aantal mensen.