DAG 7 Tourmalet en Aspin

Dag 7 Col de Tourmalet en de Col d’Aspin- De Koninginnerit
Na een lange week van veel fietsen en bikkelen wacht ons dan “de Koninginnerit” de Grande-Finale part deux.

De weergoden hebben ons ondertussen volledig in de steek gelaten en we dachten een helse dag tegemoet te gaan. De hele nacht zeikte het van de regen en het onweerde. Zelfs de wolven in de naastgelegen dierentuin klaagden over de regen en jankten ons wakker. Dit had tot gevolg dat de hele dieren populatie op zijn of haar manier aan het janken, gillen, krijsen of anderszins lawaai aan het maken was.

De deelnemers waren hier en daar ook wat verward en twijfelden in de morgen of we met dit weer wel moesten starten. Na wat kleine overleggen en motiverende woorden dat, als je ziek bent ook geen keus hebt, werd er toch door bijna iedereen gestart.
De meeste wilden de Tourmalet overwinnen en daarna wel zien. Na de Tourmalet wacht namelijk ook nog de Col d’Aspin en een tocht van 65 km terug vanaf de Col naar de camping terug.

Bij vertrek was het gelukkig droog en konden we met de groep op de foto met onze zwaar verdiende medaille die we de avond ervoor hadden gekregen. De weg was nat maar we hadden wat extra kleding aan en meegenomen en konden er tegen aan. De temperatuur en het weer vielen erg mee en we gingen vol goede moet richting de Tourmalet. Onderweg reden we door de wolken en naarmate we hoger kwamen begonnen de weergoden ons toe te lachen en werd het steeds zonniger en konden we weer genieten van de schitterende omgeving en de dierentuin om ons heen. Al slalommend tussen de geiten-, koeien- en schapenpoep kwamen we ook nog ezels en bergmarmotten tegen. Boven op de berg was het toch wel een van de hoogtepunten van deze week. Het aantal toeschouwers, de meesten familie van de deelnemers, was in grote getale naar de top van de Col gereden en moedigden ons hartstochtelijk aan. Doordat de laatste kilometers weer in Spaghetti-vorm over het asfalt gelegd waren konden we in de laatste twee kilometers de motiverende schreeuwen al horen. Dit is zo'n geweldig gevoel na 18,5 km klimmen!!! Uiteindelijk kwam iedereen, op één zieke deelnemer na, onder luid applaus op de top.

Gisteren hadden we tijdens het afscheidsdiner ook kaarsen gekregen van Gerald, vijf in totaal, voor de vijf zieke danwel overleden kinderen van de challengers. Op de top van de Tourmalet hebben we de vijf kaarsjes aangestoken en het gejuich en gejoel maakte plaats voor een indrukwekkende, respectvolle stilte.

De meesten vervolgden hierna hun weg in de richting vanwaar ze gekomen waren, dankbaar en blij dat ze de laatste dag hadden meegemaakt. Zeven deelnemers, waaronder wij, besloten om de Aspin ook te gaan doen, gezien het feit dat het weer meeviel. De Aspin maakte immers deel uit van het programma, al was het begrijpelijk dat de meesten teruggingen naar de camping om de terugreis te gaan regelen. De wolken kwamen namelijk snel opzetten en de zicht naar het dal werd steeds slechter.

Tijdens de afdaling van de Tourmalet werden weer geweldige snelheden gehaald. Ik en Peter zaten lekker bij elkaar en gingen er als een dwaas vandoor. Totdat we van het ene op het andere moment de wolken in doken. Ik had de fout gemaakt mijn bril op te houden en deze was binnen een aantal seconden helemaal beslagen. Ik zag dus helemaal niets meer en zag Peetje aan de 'horizon' verdwijnen. Ik reed te hard om de bril even rustig af te doen en besloot derhalve rustig aan te doen. We kwamen na een langs afdaling, in een totale andere wereld, mist en wolken, in een dorpje aan de voet van de Tormalet.

Vanuit hier volgde de laatste klim voor iedereen. De Aspin, op papier een eenvoudige klim. In het begin leek dit ook zo te zijn, maar nadat de kilometers vorderden werd ook deze klim zwaarder en zwaarder. De mist werd steeds dichter en ook de kou werd steeds heftiger. Maar ook hier bereikten we allemaal de top, maakten snel wat foto's en lieten ons weer naar beneden vallen. Omdat ik nu mijn bril wel had afgedaan volgde weer een geweldige afdaling met Peter, waarbij de rest op een grote afstand werd gezet. We hebben toch nog wat geleerd tijdens onze opleidingen van het biketeam.

Tijdens de afdaling kwamen we nog een eekhoorn tegen midden op de weg maar voor de rest was het daar nul komma nul zicht door de mist en was het erg koud.

Terug vanaf de Col zijn we met 5 man als een stoomtrein keihard terug gereden. We haalden als een locomotief snelheden van 45 tot 50 km per uur!!!, welliswaar iets vals plat naar beneden, maar toch....



DE TERUGREIS en WEER THUIS
Na een laatste nachtrust in ons huisje zijn we weer op tijd uit bedje. We hebben de boel ingepakt en vervolgens de boel gepoetst en gezorgd dat we geen DNA en ander sporen hebben achtergelaten.


We vertrokken omstreeks 8.30 uur vanaf de camping. De reis was lang maar voorspoedig en na de avondmaaltijd bij de Mac Donalds (een echte sportmaaltijd) zijn we in Gent gesplitst. Ricardo reed met mij, Peter, richting Zeeland en ik heb het laatste stuk gereden zodat Ricardo indien mogelijk toch door zou rijden richting Helmond. Paul en Sander zijn rechtstreeks richting Helmond gereden.
Om 22.30 uur was ik thuis en na een vriendelijke begroeting van Yvonne hebben we snel uitgeladen en is Ricardo richting huis geknald.

Thuis is het weer heerlijk, maar je valt toch een beetje in een gat na al de inspanningen en een groep mensen om je heen. Voor mij gaat de knop echter ook gelijk weer om en ik kan de fiets even in de wilgen hangen en kan de loopschoenen weer uit de kast halen want over 1,5 week wacht de Zeeuwse Kustmarathon. Mijn startnummer,629, lag al thuis in de bus op mij te wachten.
PS: aan het einde van dag 6 hebben we nog de afdaling van de Hautecam gefilmd vanaf de motor. Dit is een leuk filmpje geworden. Deze is terug te vinden op :
http://www.youtube.com/watch?v=lKRbpY8QXuk

Rest ons nog iedereen te bedanken voor jullie reacties en donaties. De plannen voor volgend jaar worden alweer gemaakt, dus alle mensen die de uitdaging aan willen gaan: hou de site van ride4kids in de gaten.